Agnieszka Pietlicka – Warsztaty, wykłady i seminaria to moja pasja od zeszłego wieku ?. Przed Porozumieniem bez Przemocy, które zmieniło moje myślenie, mówienie i działanie, zajmowałam się, także naukowo, komunikacją międzykulturową, pasjonował mnie dialog międzyreligijny, wychowanie wielojęzykowe, krytyka rasizmu oraz odwaga cywilna. A jeszcze wcześniej uczyłam języka niemieckiego i angielskiego.
Dziś podstawą mojej pracy jest Porozumienie bez Przemocy (posiadam międzynarodowy certyfikat Centrum Porozumienia bez Przemocy), z zachwytem uzupełnione o siłę Systemu Wewnętrznej Rodziny (IFS, dra Richarda Schwarzta). Korzystam także z Focusingu (Eugene Gendlina) oraz Pracy (The Work Byron Katie).
Dziś podstawą mojej pracy jest Porozumienie bez Przemocy (posiadam międzynarodowy certyfikat Centrum Porozumienia bez Przemocy), z zachwytem uzupełnione o siłę Systemu Wewnętrznej Rodziny (IFS, dra Richarda Schwarzta). Korzystam także z Focusingu (Eugene Gendlina) oraz Pracy (The Work Byron Katie).
Więcej o mnie
Tematycznie moim „konikiem” jest śledzenie drogi powstawania przekonań i szukanie sposobów do ich transformacji. Drugim jest metodyka – uwielbiam tworzyć materiały edukacyjne, szukać nowych ścieżek pedagogicznych, obrazów, przykładów, które łączą głębię z lekkością i docierają przy tym do różnych ludzi.
Miałam szczęście pracować w kilku krajach, w kilku językach, z bardzo różnymi grupami zawodowymi – z ludźmi o bardzo różnorodnych przyzwyczajeniach związanych z nauką i umiejętnością zaglądania w głąb siebie: z kucharzami, z wychowawcami przedszkolnymi, z oficerami, z robotnikami fabryk. Głównie prowadzę warsztaty, bardzo lubię krótkie wykłady, wspieram ludzi poprzez mediacje. Jestem członkiem Stowarzyszenia na rzecz wsparcia rodziny Strefa Rodziny i mediatorem w stowarzyszeniu.Towarzyszę także innym w rozwoju na spotkaniach indywidualnych, które poruszają się na granicy między coachingiem a terapią. Jeśli chodzi o moich nauczycieli, to szczególnie wiele zawdzięczam (według kolejności, w jakiej tych ludzi spotkałam):
Miałam szczęście pracować w kilku krajach, w kilku językach, z bardzo różnymi grupami zawodowymi – z ludźmi o bardzo różnorodnych przyzwyczajeniach związanych z nauką i umiejętnością zaglądania w głąb siebie: z kucharzami, z wychowawcami przedszkolnymi, z oficerami, z robotnikami fabryk. Głównie prowadzę warsztaty, bardzo lubię krótkie wykłady, wspieram ludzi poprzez mediacje. Jestem członkiem Stowarzyszenia na rzecz wsparcia rodziny Strefa Rodziny i mediatorem w stowarzyszeniu.Towarzyszę także innym w rozwoju na spotkaniach indywidualnych, które poruszają się na granicy między coachingiem a terapią. Jeśli chodzi o moich nauczycieli, to szczególnie wiele zawdzięczam (według kolejności, w jakiej tych ludzi spotkałam):
- Marshall Rosenberg
- Pascale Molho
- Klaus Karstädt
- Helene Domergue Tappolet
- Isabelle Padovani
- Eva Orinsky
Największymi moimi mistrzami zostają moje dzieci.
